Beschrijving van de performance-installatie LIGHT ISLAND
In een oud afgedankt voormalig warenhuis wat ook vleesverwerking huisveste, een gebouw wat al meer dan 20 jaar leeg stond in het (Oost-) Duitse Altenburg, maakte ik een participatieve site specifieke performance-installatie. Opvallend was de sfeer van de vleesverwerkingsruimtes die ik zwaar vond doordat deze mijns inziens beladen en doortrokken waren, door zoals ik het zie, met schuld vervulde handelingen van mensen die er hadden gewerkt. Ik had me tot doel gesteld om deze situatie met mijn werkzaamheden te genezen, te verlichten en op te lossen. De ruimtes waar het vlees jarenlang in werd gerookt waren echt niet te doen, te zwaar, een soort crematoria. Mijn benadering was om hier een poëtische installatie tegenover te stellen, een ‘Real Things Tablet’ die ik ‘Light Island’ heb genoemd. Dit deed ik door in een vroegere winkelruimte van het gebouw een compositie van allerlei in het gebouw achtergebleven materialen op de vloer te leggen en daarnaast ook stroken donkere vette ‘aarde’ te storten, die ik in de rokerijen uit heb gegraven . Daartussen plantte ik ook ‘de situatie verversende bomen’. Eigenlijk allemaal materialen uit een verleden wat ik helemaal niet ken, niet heb meegemaakt. Ik wilde de installatie laten functioneren als een plek voor een gezamenlijke beeldende viering te midden van de ‘archeologische vondsten’ voor de bezoekers. Dat waren veelal oudere stadsbewoners die vaak ook op deze plek hadden gewerkt, 20 jaar of langer geleden, voordat het gebouw gesloten werd. Ik deelde de bezoekers onder meer appels uit, vrij toegankelijk voor iedereen, die ik had geplukt vlakbij het gebouw van bomen die er nog stonden uit het oude DDR- tijdperk, en ik nodigde ze ook uit om kaarsen in de installatie te plaatsen om de situatie in het gebouw nu zelf te ‘verlichten’. Verder gebruikte ik instrumenten die ik gemaakt had met materialen uit het gebouw om allerlei geluiden te produceren waardoor ik stil en analoog kon communiceren met mijn publiek. In de ruimte van de installatie was een weeïge lucht te ruiken door de honderden appels die ik er al had neergelegd, samen met de geur van de vele kaarsen die erin werden ontstoken en de geur van de vette aarde en een rottende kraai. Op de grond had ik grote glasscherven van gebroken ruiten uit het gebouw verwerkt als ‘ijsschotsen’ waar ik over heen kon lopen. De invloed van geluiden van zoemende wespen in de ruimte, die op de geur van de appels af kwamen, zorgde samen met mijn voortdurend met aandacht uitgevoerde handelingen voor verstilling, waardoor er een geconcentreerde en betrokken sfeer tussen mij en het publiek ontstond.
Omdat er in het voormalige Oost-Duitsland erg veel leegstand van oude verwaarloosde ‘fabrieks gebouwen’ is, doe ik daarin locatieprojecten met een internationale groep kunstenaars onder de naam If Paradise Is Half As Nice (IPIHAN). In de zomer van dit jaar (2019) werkten we in een voormalige shampoo fabriek in Zeits, een stad in de buurt van Leipzig. Het is een bewuste keuze om in de zomer niet te werken aan presentaties in ‘nette instellingen’. Ik heb ervaren dat van een ‘ruigere aanpak’ een verfrissende werking uit kan gaan. Op dit soort plekken kunnen onverwachte invloeden zich bij uitstek manifesteren; daar wil ik voor open staan tijdens het maakproces. Dit is in wezen ook de jazzachtige houding die ik binnen de performances aanhang: improviserend openstaan voor invloeden vanuit mijn omgeving.
link naar meer beeldmateriaal van de werkperiode voor deze site specific performance installatie
Antraxianium: streaming through imagination
You could say all I did for all those weeks was an exercise for presenting a performance durational installation, that was spread out at places that where important to me in a kind a soul full way, with it’s hart situated in the former canteen of the Zitza factory building.
Me all of the time in the role of the Deutsch Bushman, did all kind rituals with and without public to disclose a potential load of imagination and thereby honour the historical story or memory of the place it self and more ideal the people amongst the audience that have been working here.
Lang durende performance tijdens een tentoonstelling parallel aan een kunstbeurs
(initiatief van galerie en beursorganisatie)
De performance installatie die ik nu ga bespreken draagt als titel ‘Tears From Heaven’, dateert van 2015 en de titel is gebaseerd op een afgedankte vuurwerkdoos die ik met nieuwjaar op straat had gevonden. Waarom zelf titels bedenken als ze gewoon voor het oprapen liggen? De locatie voor deze langdurige performance was de tentoonstelling No Walls en vond plaats inde Fenixloods, een oud pakhuis aan de Rotterdamse Rijnhaven.
Op deze plek maakte ik een site specifieke performance-installatie met een intieme sfeer, alsof je bij iemand in een huiskamer op bezoek komt. De situatie werd in sessies van 25 dagen van 6 tot 8 uur per dag gevoed met mijn aanwezigheid.
Zo was ik bijvoorbeeld bezig met koken, met het maken van geluiden op instrumenten die ik zelf heb gemaakt om de sfeer in de ruimte op elk moment ‘intensive care’ te kunnen verlenen. Ik ben de bewoner van deze plek en het performancekarakter wat ik hierbij vertegenwoordig heeft nog het meeste weg van een kluizenaar. Ik sprak niet via woorden met het publiek maar via allerlei handelingen die al dan niet gezamenlijk konden worden gedaan. Er stonden stoelen in de ruimte. Je kon daarin plaats nemen of niet. De televisie stond aan met daarop een film. Via de film wordt je een blik gegund in de verbeelding van de psyche van de performer, begeleid door zelfgemaakte geluiden, eigen tekstrecitatie en door mij gecomponeerde zang. Een filmcollage die ook zonder installatie is vertoond tijdens Reject Radicals bij Roodkapje, een filmfestival wat parallel aan het IFFR werd georganiseerd.
Voor deze film zie link naar Hybrimadion
In deze installatie was ik als performer zowel latent aanwezig op de achtergrond maar ook op een dwingende schurende wijze dichtbij het publiek, door ze bijvoorbeeld lege zwanenmosselschelpen toe te werpen. Op zelfgemaakte slaginstrumenten maakte ik geluiden die ook in de film op de tv voortdurend te horen zijn. De geluiden op de tv werden gemengd met de geluiden die ik ter plekke maakte.
Hoe ook ‘het niet doen’, het latent aanwezig zijn in deze installatie tot uitdrukking komt beschrijf ik hieronder aan de hand van een voorbeeld. Ik zit rustig met mijn rug naar het publiek toe achter een houten wand. Het publiek ziet in eerste instantie alleen een ronddraaiende stapeling met een hand. Ik omhul of bescherm ‘de kern van de installatie’ met die hand. De kern van deze installatie noem ik ‘ het performers-DNA’. Dit performers-DNA bestaat uit een heksenbal met daarbovenop eieren en als ‘voeler’ een veer die immer ronddraait op een oude platenspeler. Deze ‘veervoeler’ doet dienst als een mixer voor de verbeelding in deze installatie. De hand draagt de spiegelbeelden van de bezoekers die in de heksenbal terecht zijn gekomen.
under construction
